Rozdział XVI

- Malwinko, ja już nie wiem co mam robić- wyznał Harry po dłuższym monologu.- Snape nie może być moim ojcem. Po prostu NIE. To byłaby najgorsza rzecz, jaka przytrafiłaby mi się w moim pełnym nieszczęść życiu.

- Harry, zamknij się wreszcie- mruknął zaspany Ron.

No tak. Znowu zapomniał o obecności swojego rudego przyjaciela.

- Przepraszam- mruknął i położył się na łóżku.

To była bardzo długa noc. Nie mógł zasnąć ani na chwilę. Bał się koszmarów. W końcu około piątej rano zasnął, a jego obawy się sprawdziły. Przyśnił mu się Snape pchający wózek. Na jego twarzy widniał szeroki uśmiech. Obok nauczyciela szła Lily. Obydwoje byli objęci i chichotali spoglądając na wózek. A w wózku… mały on. Mały Harry. Bez blizny. Bez okularów.

- Harry…- usłyszał głos jakby z oddali. – Harry!

Otworzył szeroko oczy. Był cały spocony i leżał na Malwince, trzęsąc się cały. Odczuwał silny ból w klatce piersiowej. Na dodatek głowa mu pękała.

- Harry, wszystko w porządku?- zapytała Hermiona, która przyglądała mu się z niepokojem.

Obok niej klęczał Ron i pożerał czekoladową żabę.

- Tak. Wszystko w porządku- odpowiedział po chwili ciszy,przerywanej żałosnymi jękami zagryzanej żaby.

- Ron, okaż jej trochę litości!- warknęła dziewczyna.- Jak ty byś się czuł, gdyby ktoś zagryzał cię na żywca?!

- To mam ją zabić?- spytał zdezorientowany.

- Byłoby to na pewno bardziej humanitarne niż TO!- ryknęła oburzona i znowu zwróciła się do Harry’ego- Pani Weasley przygotowała już śniadanie. Stwierdziła, że jesteś bardzo przygnębiony, więc zaprosiła Lupina.

Ta wieść przybiła chłopca jeszcze bardziej. Ile dzisiaj będzie zmuszony spożyć czekolady?

- Więc chodźmy, bo zgłodniałem- zaapelował Ron.

Podnieśli się z Malwinki i pognali do kuchni. Na stole czekało na nich trzynaście tostów: po cztery dla Harry’ego i Hermiony i pięć dla Rona. Dla każdego był też kubek z herbatą, kanapka z pomidorem, z serem, szynką i wszystkim naraz. Na środku stołu stała wielka miska z sałatką warzywną, obok z sałatką owocową. Gdzieś na końcu stołu słoiki z ogórkami kiszonymi, konserwa, bułki z masłem, jajecznice, bekon z jajecznicą, trzy półmetrowe ogórki i wielka butla z sokiem dyniowym. Przy zastawionym stole siedzieli Fred, George, Ginny, Bill, Fleur i Lupin. Po kuchni krzątała się Molly. Najwyraźniej przygotowywała obiad. Harry’ego brzuch zaczął boleć od samego patrzenia na to wszystko. Artur Weasley czytał gazetę.

- Harry!- wrzasnął Lupin, zrywając się z miejsca i podchodząc do chłopca, po czym wpakował mu w usta Kinder Niespodziankę w opakowaniu. –Jedz, kochany. W środku jest plastikowe pudełeczko, a w nim zabawka, więc uważaj. Uważaj też na to złotko. A zabawki są przeznaczone dla dzieci od lat trzech, więc nic nie powinno ci się stać- troskliwie pogłaskał go po głowie.

- Harry, dziwnie wyglądasz z tym jajem w ustach- stwierdził Fred albo George, po czym obaj zachichotali.

Chłopiec rzucił im spojrzenie godne bazyliszka, a ci zaśmiali się jeszcze głośniej.

- Remusie! Przecież Harry jest chory na czokoszokoboliokofozę!- wrzasnęła Molly, przyjmując groźną pozycję i dzierżąc w dłoni swój tłuczek do kotletów.

- Spokojnie, Molly. Jego choroba się nie pogłębia, więc nie mamy się czym martwić. Można z tym żyć. Chyba- ostatnie słowo wypowiedział niemal niedosłyszalnie. –Dowiedziałem się, że Harry jest jakiś przygnębiony, więc postanowiłem pomóc.

- Teo się oawiaem- wybełkotał chłopiec.

- Wyjmij to już- wyszeptała Hermiona, a on postanowił zastosować się do rady przyjaciółki i wyjął jajo z ust.

- O dziesiątej muszę być już w czołgu Snape’a- burknął. Widząc zdziwione spojrzenia wszystkich obecnych, postanowił wyjaśnić im trochę swoją wypowiedź.- Snape po mnie przyjedzie. Czy to takie dziwne?

Usiadł do stołu i zaczął jeść w milczeniu. Myślał o Malwince. Skoro dzieci biorą się z miłości to… może jest szansa na posiadanie potomstwa z Podłogą? Spojrzał w dół i uśmiechnął się do niej.

- Harry, za kwadrans dziesiąta- szepnął Ron.- Lepiej się pospiesz. Jeśli się spóźnisz, Snape cię zabije.

Rzeczywiście. Szybko wstał od stołu i pognał na górę. Ubrał stare podarte dżinsy, swój ulubiony niebieski T-shirt, na niego nałożył ciemną bluzę. Potem wciągnął na siebie skarpety i adidasy. Malwinka westchnęła tęsknie kiedy zrobił krok do tyłu aby przyjrzeć się w lustrze.

- Wyglądam ponętnie- wymruczał, robiąc dziwaczne pozy. Zostało mu jeszcze dziesięć minut, więc pognał do łazienki. Po wykonaniu różnych czynności wrócił do pokoju.

- Malwinko… ja tak sobie myślałem…- usiadł na łóżku.- Czy chciałabyś być moją dziewczyną?- dodał szybko i spojrzał w sufit. Znowu przeciekał.

Dziewczyna milczała.

- Czyli że chciałbyś?- zapytał z uśmiechem.- Jejku, Malwinko! Kocham cię!
  ____________________________________________________________

 Jakoś napisałam ;D Proszę o komentarze, bo to one motywują mnie do dalszej pracy :)