Rozdział I

Harry upadł na podłogę, zwijając się z bólu. Voldemort w niego wszedł. Chłopiec w ataku rozpaczy widział sceny ze swojego życia. Hermionę, Rona, Syriusza, Weasley’ów, nawet samego siebie. Niespodziewanie otworzył oczy. Widział tylko podłogę. Leżał na niej. Chłopiec zarumienił się.

- Musisz przyznać, że to dość krępująca sytuacja- wymamrotał w stronę podłoża. Uśmiechnął się do niej, a ta jakby pojaśniała. Była tak czysta, nieskalana, widział w niej swoje własne odbicie. Przygładził sobie włosy, by wyglądać jak człowiek i posłał podłodze olśniewający uśmiech.

- Lubię ciche kobiety- puścił do niej oko.

Nie zorientował się nawet, że Dumbledore, Voldemort, Hermiona, Ron i wszyscy inni, którzy przybyli mu  z pomocą przyglądali mu się podejrzliwie.

Ułożył wygodnie głowę na gładkiej tafli.

- Już na zawsze… razem- wyszeptał przymykając oczy.

- Profesorze, proszę coś zrobić! – usłyszał głos Ginny. Podejrzewał, że zwracała się ona do Dumbledore’a.

- Ale on tylko odpoczywa- powiedział łagodnie starzec.

- Odpoczywa?- Ruda prychnęła z nutą histerii w głosie.- On zdradza mnie na moich oczach i to w dodatku z podłogą!

- Widocznie nie jesteś zbyt zadowalająca- zaśmiał się Ron.

- Harry! Powiedz, że mnie kochasz!- krzyknęła w jego stronę Ginny.

- Zamknij się! Nie widzisz, że poznał miłość swojego życia?!- wrzasnęła Hermiona.- Dlaczego zawsze stajesz mu na drodze do szczęścia?

- Co? Ty chyba żartujesz!- wrzasnęła oburzona dziewczyna.- Myślałam, że jesteś moją przyjaciółką!- teraz tupnęła w podłogę.

Harry zerwał się, jakby obudził się z jakiegoś długiego koszmaru.

- Przeproś ją!- krzyknął w stronę dziewczyny.

- Co? Kochanie, o czym ty mówisz?- Ginny zatrzepotała rzęsami.

- Przeproś Podłogę, ruda jędzo!- wrzasnął wzburzony.

- Prze-przepraszam…- wyjąkała dziewczyna.

- No…- położył się z powrotem- i tak ma być.

Nagle poczuł wewnętrzną chęć spojrzenia swojej ukochanej w oczy. Otworzył swoje zielone ślepia. I nagle zrobiło mu się smutno. Podłoga nie ma oczu.

- Nie przejmuj się kochanie- pogłaskał ją czule.- Voldemort nie ma nosa, ty możesz nie mieć oczu.

- Hej! Nie pozwalaj sobie gówniarzu!- dobiegł go głos jego śmiertelnego wroga, który do tej pory spokojnie przyglądał się całej scenie.

- A co, to niby nieprawda? Nie masz nosa. Czas spojrzeć prawdzie w oczy … - złapał się za serce. Spojrzał na podłogę. –Przepraszam kochanie. Już nigdy nie wspomnę przy tobie o oczach. Tylko proszę nie płacz. Ach, no tak. Zapomniałem, że nie masz oczu. Och przepraszam- mówił spokojnie Harry. Hermiona przyglądała się z zachwytem całej scenie.

- Czy to nie piękne?- spytała ze łzami w oczach.

- Hej, Hermiona!- krzyknął obrażony Harry.

- Co się stało?- spytała brązowooka.

- Masz łzy w oczach! Wiesz jak podłoga się teraz czuje?- mówił nierównym, niespokojnym głosem.

- Och! Bardzo przepraszam- dziewczyna wytrzeszczyła oczy i zakryła sobie usta dłonią.

- NIE WYTRZESZCZAJ OCZU!- wrzasnął chłopak.

- Ach, no tak przepraszam.- kiwnęła głową.

Harry nagle pocałował podłogę. Wszyscy przyglądali się tej scenie, oprócz Ginny, która gorzko rozpaczała.

- Zabiorę cię do swojego pokoju- uśmiechnął się znacząco do podłogi. Ta zarumieniła się. – I będę mógł na tobie leżeć i leżeć. Jak chcesz, kupię ci dywan. Najładniejszy jaki znajdę. Albo lepiej. Sama go sobie wybierzesz, dobrze? Wiem, że się zgadzasz. Cieszę się, że tak dobrze się rozumiemy!- Harry przytulił się do podłogi i zasnął.
____________________________________________________________

Koniec rozdziału I.
Dziękuję każdemu, kto go przeczytał. Przepraszam za wszelkie uszczerbki na psychice. Proszę o komentarze- zarówno negatywne jak i pozytywne, bo motywują do dalszej pracy :3
 Zdaję sobie sprawę z tego, że jestem porąbana :/ Pomysł narodził się na facebooku, strona We are the Potter generation - SZCZERZE POLECAM ;)