Rozdział III

Następnego dnia już wszyscy szykowali się do odjazdu do swoich domów. Zrezygnowany Harry chwycił swój kufer i powlókł się w stronę Wielkiej Sali. Tam czekali na niego już Ron i Hermiona.

- Harry? I jak ona zareagowała?- spytała szeptem dziewczyna.

- Co?- spytał wyrwany z zadumy.

- No… Podłoga…- szepnęła.

- Nie odzywamy się do siebie- odpowiedział zadzierając wysoko głowę.- Pewnie jak mnie nie będzie, zdradzi mnie z sufitem …

- Wiadome jest, że na pewno zaprzyjaźni się Umbridge- powiedział smutno Ron.

- Co? Dlaczego?- zastanawiała się Hermiona.

- No bo przecież Umbridge to szm …

- Nie kończ! Wszyscy wiemy co masz na myśli- krzyknęła oburzona dziewczyna.

- No i wiecie, jak już ropucha będzie jej pomagała, to na pewno się zaprzyjaźnią - Ron spuścił smętnie głowę.- A później, Harry, zbuntują się i obie będą przeciwko tobie!

Harry poczuł jakby wielka lodowa bryła opadała mu na wątrobę.

- AAA!- wrzasnął.

- Harry, co się stało?- spytała wystraszona Hermiona.

- Wielka … lodowa…  bryła…  opadła mi… na …wątrobę - ledwo składał słowa, zwijając się na podłodze. Nagle poczuł się lepiej. Jego ukochana utuliła go i pocieszyła w cierpieniu. Poczuł się usatysfakcjonowany. „Czyli nadal mnie kocha”- pomyślał. Wstał dumny jak paw i otrzepał bluzkę z kurzu.

- Chodźmy przyjaciele- powiedział wyniosłym tonem i wyszedł na błonia.

(...)

- Widzieliście jak się do mnie kleiła?- zapytał kiedy wszyscy już znaleźli się w pociągu.

- Kto?- spytał zdziwiony Ron.

- No… Malwinka…- odpowiedział Harry, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie.

- Kto?- tym razem spytała Hermiona, przyglądając mu się badawczo.

- Oj... no… Podłoga! Nazwałem ją Malwinka, bo to takie urocze- w tej chwili rzygnął tęczą.

- Emmm… Harry… właśnie na nią zwymiotowałeś- powiedziała Hermiona z obrzydzeniem na twarzy.

- Ale to nie jest ta sama podłoga, Hermiono. To przecież inna podłoga- puścił jej oko.

- Harry!- Ron z zachwytem wpatrywał się w tęczową maź. – Jak ty to zrobiłeś? Jak zrobiłeś to na tęczowo?

- Gdzie moje kredki świecowe?- spytała ni stąd ni zowąd Hermiona grzebiąc w swojej torbie.

Przyjaciele spojrzeli podejrzliwie na Harry’ego.

- No co… - wzruszył ramionami.- Stare przyzwyczajenia.

- A wracając do … Malwinki- powiedziała niepewnie Hermiona.- To niby kiedy się do ciebie kleiła? Myślałam, że macie ciche dni.

- No wtedy, kiedy bolała mnie wątroba. Na szczęście dzięki niej zrobiło mi się tak gorąco, że stopniała…

- Ale Harry…- Ron zmarszczył brwi.- kiedy dokładniej?

- No jak się gorzej poczułem, ona chwyciła mnie za rękę, przyciągnęła mnie do siebie i przytuliła- uśmiechnął się.

- A jesteś pewien, że to po prostu nie było połączenie zawrotów głowy, zaburzeń równowagi i siły grawitacji?- spytała Hermiona.

- Pfff… - uważając to za argument na wszystko, odwrócił głowę i zasnął.
  ____________________________________________________________

 Rozdział krótki, ale wszystkie takie będą. 

Dziękuję za wszelakie wsparcie B)