Rozdział X

Harry siedział naprzeciwko Remusa Lupina. Ten przyglądał mu się z uwagą. Po chwili wilkołakowi drgnęła powieka.

- Niestety- powiedział załamany. Molly wybuchła płaczem.- To bardzo zaawansowane stadium. Na dodatek to może być zaraźliwe. Widzicie to?- spytał wskazując na jego oko. – Jego źrenice przybrały czekoladową barwę.

Hermiona uroniła kilka łez, a Ron spuścił głowę.

- Czy… czy jest inny sposób na leczenie?- spytała brązowooka.

- Tak. Ostatni. Sam go wymyśliłem- powiedział rumieniąc się lekko.

- Jaki? Proszę Remusie, pomóż mu- błagała Molly.

- Przynieś mi, proszę, dwa kotły wrzącej wody, kakao w proszku i nożyce- powiedział spokojnie.

Kobieta szybko pobiegła do kuchni. Lupin przyglądał się jeszcze chwilę źrenicom Harry’ego i kilka razy wyznał, że ma on oczy po matce. Po chwili do salonu wbiegła Molly ze wszystkimi potrzebnymi rzeczami. Wręczyła je Lupinowi.         

Ten zaczął mruczeć tak, jakby medytował i ściął Harry’emu kilka kosmyków włosów.

- Czekolado, opuść Harry’ego, bo martwimy się o niego. Niechaj będzie zdrowy niczym nowo narodzone krowy… - mówił, a wszyscy patrzyli na niego z zażenowaniem, oczywiście oprócz Molly, która była przekonana o stuprocentowej skuteczności metod Lupina. Teraz Remus wrzucił włosy Wybrańca do kociołków wrzącej wody.- Weź jego włosy z tych kotłów i wysłuchaj naszych modłów!- teraz uroczyście do dwóch naczyń wsypał kakao.- Czekolado, weź mnie zamiast niego! On jest młody i uroczy, i po mamie ma te oczy! Weź mnie! MNIE! Czekolado! Przed nim całe życie! Narkomania, melanż, picie- i zaczął płakać.

(...)

Nikt jednak nie zauważył zmiany. Lupin nadal zachowywał się tak jak wcześniej, a Harry wciąż chorował na czokoszokoboliokofozę. Wszedł zasmucony do pokoju i spojrzał na Malwinkę.

- Malwinko, my… musimy porozmawiać- powiedział z żalem. Miał całkiem ściśnięte gardło.- Lupin mówi, że stadium mojej choroby jest już niezwykle zaawansowane. Posłuchaj. My…- uronił kilka łez.- nie możemy być razem, ja… ja nie chce cię narażać na jakiekolwiek niebezpieczeństwo. Wystarczy już, że niedługo zjawią się tu korniki. Nie chcę przyśpieszać twojej śmierci– i wyszedł.
 ____________________________________________________________

 "Mój jest ten kawałek podłogi. Nie mówcie mi więc co mam robić"